Coco – pogoń za marzeniami

Rodzina czym ona tak właściwie dla Ciebie jest? Każdy z nas ma inną definicje rodziny, ale dzisiaj chciałabym zaprezentować wam bajkę, gdzie wartość jaką jest rodzinna wychodzi na pierwszy plan. Oto „Coco”.

Fabuła animacji „Coco” toczy się w czasie meksykańskiego Dnia Zmarłych. Młody chłopiec Miguel marzy o karierze muzyka, jednak w wyniku pewnej traumy z przeszłości jego rodzin bardzo sceptycznie podchodzi do pasji związanej z śpiewaniem i graniem. Miguel postanawia się nie poddawać i walczyć o marzenia, kierując się radami, które zawsze powtarzał jego idol, Ernesto de la Cruz. Chłopiec decyduje się wziąć udział w konkursie talentów. W tym celu kradnie on gitarę swojego idola. W ten sposób trafia on do Krainy Zmarłych. Tu właśnie rozpoczyna się wielka przygoda Miguela w której będzie go wspierać poznany na miejscu Hector.

Twórcy przede wszystkim stworzyli fantastyczną fabułę i bardzo dobrze wpisali ją w meksykański folklor i tradycję. Kultura tego kraju jest bardzo ważnym elementem całej historii i doskonale ją wspiera. Tak naprawdę wszystkie elementy wpisują się w meksykańską tradycję. Nieważne czy grajkowie mariachi czy obrzędy związane z kultywowaniem Dnia Zmarychł. Wszystko to ma swoje miejsce w całej opowieści i wpływa na to, co widzimy na ekranie. Niektórym ścieżka dźwiękowa filmu może się nie spodobać, ponieważ jest ona w całości oparta na charakterystycznej dla tego regionu muzyce. Osobiście uwielbiam taki rodzaj muzyki i pewnie dlatego muzyka była dla mnie czymś magicznym w tej bajce takim idealnym uzupełnieniem fabuły. Scenarzyści świetnie poprowadzili wielowątkową narrację, w której wszystkie elementy uzupełniają się, mimo iż na początku może wydawać się nam, że się ze sobą przeplatają to w kluczowym momencie tworzą idealną całość. Szczerze mówiąc w tej historii nie ma nudnych ani słabych wątków, wszystkie zostają związane w bardzo dobry sposób zaczynając od kwestii rodzinnej, a kończąc na muzycznej. Dodatkowo dostajemy także zaskakujący zwrot akcji, który bardzo mnie zaskoczył.

Bohaterowie, którzy zachwycają.

Nie zapominajmy, że taka animacja nie mogła zaistnieć bez świetnie napisanych postaci, który mamy mnóstwo. Zacznijmy od głównego bohatera jest to idealny przykład młodego, zbuntowanego chłopaka, który w swoim życiu kieruje się głosem serca. Miguel w ciekawy sposób łączy w sobie sprzeczne cechy chłopca, dla którego najważniejsza jest kariera muzyka z człowiekiem, który kocha swoją rodzinę ponad życie. Postacią, która wprowadza dużo humoru jest babcia Miguela, Abuelita, która wnosi wiele żartów sytuacyjnych związanych z jej niechęcia do muzyki i pragnieniem uchronienia przed nią rodziny. Świetnie sprawdzają się także inni członkowie zmarłej rodziny młodego chłopca, szczególnie praprababcia Miguela, Imelda, która także jest pełna sprzeczności. Z jednej strony pełna współczucia i miłości do swoich bliskich, a z drugiej nieco groźna i apodyktyczna. Nie zapomnijmy o chyba najbardziej interesującej postaci jaką jest Hector, który jest przewodnikiem Miguela po świecie zmarłych. Na pierwszy rzut oka tego nie zauważamy, ale jednak pod maską luźnego stylu bycia i humoru kryje się ból i cierpienie, którego nic nie może zgasić. To wbrew pozorom dramatyczny bohater, ważny dla całej fabuły.

Oglądanie „Coco” to sama przyjemność dla uszów i oczów. Te wszystkie żywe barwy, które emanują z ekranu tworzą niesamowity efekt. W szczególności Kraina Zmarłych zapiera dech w piersiach. Każdy element i kolor został dokładnie przemyślany. Za tą całą przykrywką kryje się piękna historia, która porusza tak wiele ważnych kwestii. Jak daleko jest się w stanie posunąć do realizacji własnych marzeń i czy dążenie do sławy usprawiedliwia ranienie przy tym bliskich nam osób? „Coco” jest animacją o sile rodziny i o tym co po nas pozostaje. W życiu nie są ważne sukcesy, czy rzesza fanów, liczy się naprawdę tylko to, aby na zawsze pozostać w pamięci chociaż tej jednej osoby, która zawsze będzie mieć nas w sercu. Podczas seansu uroniłam kilka łez. Bajka poruszyła moje serce i jak i wielu milionów ludzi. Świadczy chociaż o tym Oscar w kategorii „Najlepszy animowany film”.

Coco

Zapraszam do wysłuchania jednej z wielu cudownych piosenek z bajki!

Przyjaciele niespotykana historia długoletniej przyjaźni.

Na świecie jest wiele seriali, ale tylko ten jeden przez 10 lat oglądały miliony fanów na całym świecie. Serial ten bawił, ciekawił i wzruszał i mimo tak wielu serii, nigdy nie wydał się ciągnięty na siłę. Zawsze wierni swojemu stylowi „Przyjaciele”.

W małej kawiarence w Central Perk w Nowym Jorku codziennie spotyka się grupa przyjaciół. Niczym niby się nie wyróżniają, niby zupełnie tacy sami jak każdy inny bywalec tego miejsca… Jednak, kiedy bliżej ich poznajemy okazuje się, że te przeciętne twarze należą do naprawdę oryginalnych i cudownych osób. Są to Monika (kucharka o pedantycznym podejściu do porządków), Rachel (rozpieszczona córeczka tatusia, która musi zmierzyć się z prawdziwym życiem), Ross (paleontolog, brat Moniki, lubiący się w „megapoprawnej wymowie”), Chandler (człowiek o nieodgadnionym zawodzie z niesamowitym poczuciem humoru, ale także z ogromnych strachem do angażowania się w poważne związki), Joey (może nie był zbyt inteligentny, ale nadrabiał to innymi swoim cudownymi cechami, niedoceniony aktor) i Pheobe (zwariowana masażystka). Zupełnie różni ludzie spotykają się ze sobą każdego dnia, przyjaźnią się, lubią, kochają.

Przyjaciele

Co wpłynęło na fenomen całej historii? Niby wydaje się ona zupełnie przeciętna, ale wydaje mi się, że ich życie jest odzwierciedleniem marzeń każdego z nas. Mają oni problemy jak każdy, ale nigdy nie zostają z nimi sami. A gdy nie ma żadnych zmartwień, świetnie się razem bawią.

Przyjaciele

W czym tkwi sukces serialu?

Serial z całą pewnością jest kultowy i wpisał się w historię telewizji wielkimi literami. Zajął też miejsce głęboko w sercach milionów fanów i to czyni z niego arcydzieło. Cała zasługa sukcesu serialu należy się scenarzystom, którzy stworzyli naprawdę coś niesamowitego: opisali postacie, dbając o każdy szczegół ich złożonych charakterów, a prostą historię zaopatrzyli dowcipnymi dialogami. Postacie… Tu właśnie należą się ogromne brawa w stronę twórców, nie zrobili z nich bezbarwne postacie, a niesamowitą mieszankę różnorodnych cech. Pewnie każdy z nas znajdzie coś z siebie w naszych bohaterach. Utożsamiamy się z nimi. Nie zapomnijmy również o aktorach, którzy zostali idealnie dobrani do swoich ról. Kto śmiałby się z dowcipów Chandlera, gdyby nie grał go Matthew Perry? Kto trzymałby kciuki za związek Rachel i Rossa, gdyby nie Jennifer Aniston i David Schwimmer? Kto z uwielbieniem wsłuchiwałby się w „Śmierdzącego kota” Phoebe, gdyby nie Lisa Kudrow? Kto denerwowałby się wraz z Moniką na jej rodziców gdyby nie Courteney Cox? I kto mimowolnie uśmiechałby się na każde „How you doin?” Joeya, gdyby nie Matt LeBlanc? Te postacie zaistniały dzięki właśnie tym ludziom. Wszyscy byli fenomenalni.

Trudno doszukać się jakichkolwiek minusów tego serialu. Nie odkryję Ameryki, jeśli napiszę, że po zakończeniu ostatniego odcinka łezka mi się w oku zakręciła. Uczucie jakiegoś końca, pewien rodzaj smutku jest niezwykle mocne. Mimo iż przestał być on emitowany  w 2004 roku ludzie do dziś uwielbiają go i chętnie wracają do swoich ulubionych odcinków.

Przyjaciele

W ramach małej nostalgii zapraszam do posłuchania piosenki, która zawsze będzie kojarzyć nam z tym serialem!

Miej serce i patrzaj w serce!

Pomyśleliście kiedyś, że nie pasujecie do tego świata? Jest w was coś innego co nie pozwala się wam wpasować w otaczające was środowisko?

Zatem poznajcie historię 10-letniego Auggiego, który w wyniku pewnych zaburzeń genetycznych ma zdeformowaną twarz, a jego dzieciństwo upłynęło mu pod znakiem nieustannych wizyt w szpitalu i na salach operacyjnych. Po latach nauki w domu Auggie mu się stawić czoła wielkiemu wyzwaniu, czyli pójście do podstawówki, co z jego perspektywy może porównać to do wyprawy na Księżyc

Cudowny chłopak film

Film „Cudowny chłopak” opowiada nam o tym, jak Auggie radzi sobie ze światem i jak świat radzi sobie z Auggie’em. Rówieśnicy chłopca są dość powierzchowni i od początku uznają go za dziwadło, a przecież to normalny dzieciaki jak każdy inny. Początkowo naszemu głównemu bohaterowi ciężko jest się odnaleźć w nowym środowisku, jednak z czasem poznaje przyjaciół, którzy wywracają jego życie do góry nogami.

Cudowny chłopak film

Ciekawym zabiegiem reżysera było opowiedzenie tej historii nie tylko z perspektywy głównego bohatera, ale także innych osób, które znajdują się w jego otoczeniu. Warto zwrócić uwagę na ciekawy wątek siostry chłopca, Vii. Jej życie to rozterki i cierpienie spowodowane brakiem zainteresowania ze strony rodziców, co jest silnym punktem fabuły i idealnie komponuje się z narracją opowieści. Twórcy pokazują ból dziewczyny, która za wszelką cenę stara się ukrywać pod maską pełnego zrozumienia wobec zaistniałej sytuacji. Postać jest bardzo dobrze napisania i sama aktorka dodaje swojej postaci dodatkową głębie, a cierpienie bohaterki naprawdę działa na emocje widza.

Cudowny chłopak film

Fantastyczna kreację głównego bohatera zawdzięczamy Jacobowi Tremblay, który idealnie wpasował się w rolę Auggiego. Młody chłopiec potrafi nas zarówno rozbawić, wzruszyć rozterkami na temat przyjaźni, jak i wywołać ogromny ból w naszym sercu, gdy jest odrzucony przez swoich rówieśników. Wzmocnione jest to świetnymi obrazami, które daje nam bujna wyobraźnia chłopca (jeżeli jesteście fanami „Gwiezdnych Wojen” to będziecie zachwyceni). Nie można pominąć niesamowitej chemii między Auggiem, a pozostałymi postaciami – szczególnie mamą graną przez cudowną Julię Roberts. Aktorka po raz kolejny nie zawodzi i doskonale wypada jako kobieta, która mimo całej troski o rodzinę nadal chce gonić za swoimi marzeniami. Warto wspomnieć również o postaci ojca – w tą rolę wciela się Owen Wilson, który dodaje opowieści mnóstwo dobrego poczucia humoru.

Cudowny chłopak film

Cudowny Chłopak historia chwytająca za serce

W czym tkwi sukces filmu? Otóż w aktorskie, postaciach z którymi każdy z nas się utożsamia. Twórcy ukazali nam bardzo dobrą siatkę relacji pomiędzy danymi postaciami, których ilość nie powoduje chaosu w opowieści, a buduje spójną, prowadzoną punkt po punkcie narrację. Reżyser w bardzo dobry sposób podejmuje ważne tematy społeczne, takie jak odrzucenie przez środowisko i przemoc psychiczna, samotność czy wartość prawdziwej przyjaźni. Jednak przede wszystkim produkcja filmowa wzrusza i daje równocześnie pozytywną energię do życia.

Cudowny chłopak film

„Cudowny chłopak” to film, który potrafi u widza wywołać szereg różnych emocji zaczynając od smutku, przez rozbawienie aż do wielkiego wzruszenia. Zawdzięczamy to właśnie dzięki wspaniale napisanym postaciom i chemii między nimi, która możemy zobaczyć na ekranie. Po obejrzeniu może nam się nasuwać znane nam powiedzenie „miej serce i patrzaj w serce”, które jest idealnym podsumowaniem całej produkcji.

Cudowny chłopak film

Jeżeli jeszcze nie jesteś pewien czy obejrzeć ten film to koniecznie zobacz zwiastun!

Stranger Things – Witaj po drugiej stronie!

UWAGA recenzja zawiera spojlery!

Nie trudno się nie zgodzić, że Stranger Things jest jednym z najlepszych seriali roku 2016. Szczerze mówiąc nie sądziłam, że braciom Duffer uda się utrzymać poziom pierwszego sezonu, czy nawet go przebić.

Na czym polegał sukces pierwszego sezonu serialu? Dobrze napisany i powrót do lat osiemdziesiątych z pewnością przyczynił się do tego, że serial również przypadł do gustu starszym widzom. Dość niespotykana fabuła również miała na to wpływ. Jednak czy drugi sezon jest tak samo dobry jak pierwszy? Matt i Ross Duffer stanęli na wysokości zadania, zachowali klimat lat 80 oraz tę magię pierwszego sezonu. Z czystym sumieniem można powiedzieć, że drugi sezon był strzałem w dziesiątkę.

Stranger things – logo

Nasi młodzi bohaterowie nie tylko muszą zmierzyć się z tym, co jest po Drugiej Stronie, ale także z typowymi problemami nastolatków typu zazdrość, czy wzajemnie nieporozumienie. Bracia Duffer w drugim sezonie odpowiadają na pytania, które stawiali sobie widzowie na temat Drugiej Strony. Odgrywa ona teraz znacznie większą rolę i staje się jeszcze większym zagrożeniem. Ponownie spotykamy się z Mikiem, Lucasem, Dustinem i Willem, ale nie tylko, powraca również Jedenastka, komendant Hopper, czy dobrze nam znani Steve, Jonathan i Nancy. Nie mogło zabraknąć nowych postaci np.: Max, która być może stanie się częścią grupy chłopców.

Stranger Things – serial

W pierwszych odcinkach akcja nie toczy się zbyt szybko, przez co niektórzy fani mogą być zawiedzeni. Rośnie powoli i z biegiem czasu. Idealnie wpisuje się to w politykę, którą prowadzi Netflix, który nie kręci seriali, tylko długie filmy podzielone na odcinki. Serial na dobre rozkręca się w połowie sezonu. Pierwsze odcinki pokazują nam, co zmieniło się w życiu naszych ulubionych bohaterów i tego, jakie mają problemy. Jest to również czas na wprowadzenie nowych postaci i odpowiednie przedstawienie ich. Twórcy nie skupiają się już na wyjaśnianiu nam, czym tak właściwie jest Druga Strona i większą uwagę skupią na bohaterach, których wszyscy tak pokochali. Mamy szansę dowiedzieć się więcej chociażby o życiu Jedenastki. Braciom Duffer udało się pokazać, jak społeczeństwo potrafi wykluczać pewne jednostki tylko i wyłącznie przez wzgląd na ich inny wygląd czy zainteresowania. W tym wypadku, nerdy uważane są za tych gorszych od całej reszty. Druga część sezonu jest bardziej dynamiczna. Akcja toczy się bardzo szybko, Druga Strona zaczyna odgrywać większą rolę bo z niej rodzi się właśnie zagrożenie dla całego Hawkins. Bohaterowie szukają sposobu na zamknięcie wejścia do Drugiej Strony, ale również walczą o Willa, którego życie jest zagrożone przez potwora, który w nim siedzi. Toczą walkę z Demogorgonami, których pojawia się coraz więcej. Podczas tej walki życie traci duża część pracowników laboratorium w Hawkins. Bezpiecznym miejscem, gdzie mogą obmyślić plan działania stał się dom Byers’ów. Jednak nie wszystko idzie zgodnie z planem, kiedy Demogorgony są gotowe ich zaatakować pojawia się Jedenastka, która ratuje życie swoich przyjaciół. To właśnie ona jest tą osobą, która zamyka wejście do Drugiej Strony. Życie Willa zostaje uratowane i Joyce przy pomocy Jonathana i Nancy pozbywa się potwora z ciała Willa. Sezon kończy się zimowym balem, gdzie nasi bohaterowie wreszcie mogą cieszyć się swoim spokojnym życiem. Jednak bracia Duffer stawiają nam kolejne pytanie. Kadr kamery obraca się i pokazuje nam Drugą Stronę, a nad nią coś co może przypominać pająka. Wiele wskazuje na to, że słynne Upside Down wciąż istnieje i czy będzie ponownie stanowiło zagrożenie dla naszych bohaterów? Odpowiedź na to pytanie poznanym wraz z nowym sezonem.

Stranger Things

Nie trudno oprzeć się wrażeniu, że „Stranger Things 2” gra na tych samych akcentach, które pokochaliśmy w pierwszej serii. Bracia Duffer robią to świadomie. Rozwijają wątki, które dobrze grały w ostatni sezonie i obsadzają bohaterów w sytuacjach podobnych do tych z poprzedniej serii. Jednak mimo to serial wciąż zaskakuje i budzi w widzach zachwyt. W drugim sezonie oczywiście roi się od popkulturowych nawiązań do lat osiemdziesiątych. Bez problemu dostrzegamy inspirację „Pogromcami duchów”, czy „Dungeon & Dragons”. Ścieżka dźwiękowa prezentuje się świetnie co nie jest wielkim zaskoczeniem, pełna jest utworów Metallici, The Police czy Scorpions. Uczta dla ucha, które lubi znane melodie.

Stranger Things plakat

Młodzi bohaterowie na pierwszym planie.

Po raz kolejny nie zawodzą bohaterowie. Oglądając pierwszy sezon byłam w wielkim szoku jaki talent mają w sobie te dzieciaki, a wraz z drugim sezonem ponownie otwierałam usta ze zdziwienia. Moim zdaniem na wielkie uznanie zasługuje Noah Schnapp (Will), jego rola w drugim sezonie musiała być dla niego wielkim wyzwaniem. Noah idealnie wpasował się do roli Willa miał wreszcie szanse się wykazać, bo w pierwszym sezonie nie miał zbytnio do tego okazji.

Stranger Things Mike i Will

Oglądając pierwszy i drugi sezon można zauważyć, jak tu wszystko dobrze jest spasowane do siebie. Nowe postacie nie zaburzają tego rytmu, wręcz przeciwnie idealnie się wpasowują i pod koniec sezonu trudno byłoby wyobrazić sobie tę serię bez nich. Warto zwrócić jeszcze uwagę na efekty specjalne, które jak zwykle nie zawiodły nas. Osobiście jestem pod ogromnym wrażeniem jakie cuda potrafi się robić we współczesnych czasach.

Stranger Things bohaterowie

Stranger Things nie tylko przyprawa nas o ciarki na plecach, ale i potrafi wzruszać. Pokazuje również nam ważne wartości, jedną z nich jest przyjaźń. Chłopcy mogliby zrobić dla siebie wszystko, są sobie oddani i mimo paru sprzeczek wciąż są przyjaciółmi. Co czeka nas dalej? Jesteśmy pewni, że sezon trzeci powstanie. Z ostatnich informacji wynika, że premiera planowana jest na koniec roku 2018 lub początek 2019, a zdjęcia do serialu mają ruszać na przełomie kwietnia. Co szykują tym razem dla nas bracia Duffer? Jestem pewna, że każdy fan ma swoje teorie, ale nie zostaje nam nic innego niż czekać. Ja osobiście na nowy sezon czekam z niecierpliwością!

Stranger Things – Eleven

Jeśli jeszcze nie jesteś przekonany czy obejrzeć zapraszam do obejrzenia zwiastunu pierwszego sezonu Stranger Things – zwiastun

Aż do kości hit czy kit?

„ Aż do kości ” czyli film, który ukazuje tematy tabu. Produkcja Netflixa miała skupiać się wyłącznie na problemie anoreksji, lecz w filmie ukazano również problemy z jakim każdy z nas może się borykać. Główną bohaterką jest Ellen (w tą rolę wcieliła się Lily Collins) – młoda dziewczyna, która zmagała się z anoreksją. Poznajemy ją w momencie, kiedy jej choroba jest już w stadium zaawansowanym, obserwujemy również jej codzienne nawyki – to, jak przy każdym posiłku odkłada kolejne składniki na bok, intensywnie robi brzuszki aby utrzymać swoją figurę czy przeliczanie kalorii. Głównej bohaterce nie zależy aby wrócić do zdrowia. Zdaje sobie sprawę jak w złej kondycji fizycznej jest, ale mimo to nie podejmuje ona żadnych działań, aby zmienić cokolwiek. Prowadzi to nas jako widzów do dezorientacji, a Ellen tą swoją obojętnością ukazuje się nam jako postać niezbyt przekonująca.

Aż do kości recenzja filmowa

Historia głównej bohaterki zaczyna się tak, że nie jesteśmy świadomi w jakim momencie rozpoczął się jej problem i co doprowadziło do tego. Jej przeszłość jest nam nieznana, poznajemy ją potocznie podczas rozmów z macochą, czy terapeutą. Ojciec nieszczególnie jest zainteresowany sprawami rodzinnymi, a matka odeszła do innej kobiety – możemy się domyślać z czym miała do czynienia w przeszłości. Jednak żadne z tych zdarzeń nie wydaje się na tyle bolesne i dotkliwe, aby tłumaczyć obecny stan Ellen. Warto dodać, że bohaterka ma macochę i żyje w ciepłej atmosferze, a matka mimo iż jest w innym związku odwiedza swoją córkę i szczerze ją kocha. Ciężko się doszukać tutaj czegoś co sprawiłoby na tyle, aby współczuć tej dziewczynie i faktycznie spróbować ją zrozumieć. Główna część filmu toczy się w ośrodku terapeutycznym. Bohaterka poznaje tam nowych znajomych i szybko nawiązuje z nimi kontakt. To jest właśnie ten moment, kiedy film przestaje się skupiać na temacie anoreksji i próbuje nam ukazać inne problemy współczesnego świata. Jeżeli mamy się zastanowić nad tym jakie problemy naprawdę porusza ten film, to ta lista zaczyna się robić dosyć długa – rozbita rodzina, homoseksualizm, choroby zarówno fizyczne jak i psychiczne, depresję, samobójstwo, anoreksję, poronienie oraz negatywny wpływ Internetu na ludzi – w całą tą historię dosłownie wepchnięto wszystko co się da, a to nas prowadzi do pytania – jaki to ma w ogóle związek z główną bohaterką i samym tytułem filmu. Zbyt duża ilość problemów wprowadzonych do filmów nie jest w stanie ukazać nam jednego od początku do końca i przez to na oglądającym nie może zrobić to żadnego wrażenia, ani wywołać szczególnych emocji. Oglądając ten film miałam wrażenie, że reżyser chciał ukazać za dużo w jednej produkcji i przez to nie można było się skupić na jednym głównym problemie. Lepiej byłoby zrobić kilka filmów o tych problemach niż starać się upchać to w jednym. Głowna bohaterka ma 20 lat i nie sposób oprzeć się wrażeniu, że film został skierowany głównie do publiczności nastoletniej. Problemy sercowe Ellen, spychają wątek anoreksji na dalszy plan. Osobiście nie tego oczekiwałam po opisie, który został umieszczony przy filmie na stronie Netflixa „Ellen 20-letnia anorektyczka, rozpoczyna niekonwencjonalną terapię, która jest dla niej  początkiem trudnej, choć momentami też zabawnej drogi do samopoznania”.

Aż do kości recenzja filmowa

Aż do kości – fenomenalna Lily Collins

Gra aktorska i poziom techniczny są na dosyć dobrym poziomie. Lily Collins robiła wszystko jak najlepiej, aby przedstawić swoją postać, niestety nie mogło się to udać, kiedy postać jest źle rozpisana. Film jest typowy – obejrzysz go, to jeden więcej obejrzany przez ciebie film, a jak nie obejrzysz to nic nie stracisz. W produkcji znajduje się wiele niepotrzebnych scen, które są wręcz błahe. Moment kulminacyjny filmu miał prawdopodobnie wzruszać widza do łez niestety wypada on można powiedzieć wręcz żałośnie. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że twórcy zdecydowali się pójść na łatwiznę.
„Aż do kości” nie wzrusza, ani nie bawi. Nie wywołuje on żadnych szczególnych emocji i tak szybko jak wejdzie do głowy tak szybko z niej wylatuje. Na plus można przyznać dobór aktorki do roli Ellen- Lily Collins jest moim zdaniem jedną z najlepszych aktorek współczesnego pokolenia. Scenografię i pracę kamery możemy też uznać za jeden z plusów. Pozostałość niestety zostawia wiele do życzenia.

Lily Collins – Aż do kości recenzja

Więcej informacji na temat filmu i aktorów znajdziesz pod tym linkiem >Aż do kości – filmweb